Κοινωνικές Εταίρες... (... και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις....)

.

ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ !!!
(συγγνώμη....έχω πολλά νεύρα .....)

Ερχόμαστε, λοιπόν στα τωρινά. Ο βρόμικος ρόλος της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής εργατοπατερίας είναι σε όλους γνωστός. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ με τη στάση της και με τις πράξεις της δείχνει ότι αποτελεί γερό στήριγμα της κυβέρνησης, και της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός που έγινε η αποκάλυψη για την μυστική συνάντηση που είχε ο Παναγόπουλος –μεγάλο κραγμένο τομάρι- με τους επικυρίαρχους τροϊκανούς που βρισκόταν στην χώρα μας και αν οι λεπτομέρειες αυτής της επαφής δεν έγιναν γνωστές, πώς θα μπορούσε άλλωστε, θεωρείται βέβαιο ότι οι ξένοι νταβατζήδες ζήτησαν διαβεβαιώσεις ότι οι γραφειοκράτες εργατοπατέρες ότι είναι σε θέση να καναλιζάρουν τις εργατικές αντιδράσεις που θα προκύψουν, απ’ την επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν βάλει προς υλοποίηση η κυβέρνηση του ΓΑΠ και τα ξένα συναιτεράκια της.
Πιθανόν οι ξένοι δεν είχαν αρκεστεί στις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι η «ανώτατη συνδικαλιστική ηγεσία» της χώρας αποτελείται από πειθήνια ανθρωπάκια, έτοιμα να εκτελέσουν κάθε κυβερνητική εντολή, και ήθελαν να το γνωρίζουν από πρώτο χέρι.
Ο άθλιος ξεπουλημένος εργατοπατέρας και η κλίκα του λοιπόν, αφού όλο το προηγούμενο διάστημα αρκέστηκε να ψελλίσει κάποια ανούσια λογάκια για την λεηλασία στο λαϊκό εισόδημα που έχει προχωρήσει η κυβέρνηση του μνημονίου, της οποίας είναι υπηρέτης –πάνω από 9,5 δισ. ευρώ υπολογίζεται η κλοπή που έχουν κάνει από τα λαϊκά στρώματα για το 2010 και το 2011- έρχεται τώρα να υποκλιθεί και να βάλει πλάτη στις πιο παράλογες απαιτήσεις των πλουτοκρατών όπως αυτές εκφράστηκαν από τον εκπρόσωπό τους Δασκαλόπουλο και χαρακτηρίστηκαν «χρήσιμες» από την μαριονέτα που παριστάνει τον υπουργό Ανάπτυξης Χρυσοχοϊδη.

Δεν πιστεύει κανένας, τον Παναγόπουλο, όσο και αν κραυγάζει και να χαρακτηρίζει «αθλιότητες» όσα είδαν το φώς τις δημοσιότητας για την συμφωνία που έχει κάνει με τους καπιταλιστές. (Το δημοσίευμα του Χρήστου Μέγα στην "Ελευθεροτυπία" σήμερα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας).
Αισθάνεται τρομοκρατημένος, ο Παναγόπουλος, γιατί έχει και προηγούμενη εμπειρία από τότε που εργάτες τον «κέρασαν» κάποιες «ψιλές» και του χάλασαν την μόστρα του, γ αυτό πάει να ανασκευάσει τα όσα δεσμεύτηκε με τους καπιταλιστές.

Αυτή την στιγμή γνωρίζει ότι οι εργαζόμενοι έχουν εξαντλήσει ποια τα όρια ανοχής τους, όχι μόνο προς το πρόσωπο του αλλά προς όλη την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι η ΓΣΕΕ έχει προσφέρει τεράστια βοήθεια για να περάσει το μνημόνιο. Με τη στάση της βοηθά την κυβέρνηση και την τρόικα να εμπεδώσουν το αίσθημα της απογοήτευσης, της μαζικής κατάθλιψης, της παραίτησης.

Σε όλο και πιο πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα γίνεται καθαρό ο προβοκατόρικος ξεπουλημένος ρόλος των εργατοπατέρων. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, η ανεργία να φτάνει το ένα εκατομμύριο και η ΓΣΕΕ γα μιλά για κάποια αόριστη «λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της ανεργίας», προκηρύσσοντας αραιά και που μια 24ωρη απεργία για τα μάτια του κόσμου.
Δεν μπορεί πια ο λαός να βλέπει την επίθεση της «χούντας» κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ που τον πυροβολεί διαρκώς με αντεργατικά μέτρα, οι απολύσεις είναι δεκάδες χιλιάδες, ο πληθωρισμός έχει εκτιναχθεί, οι μισθοί να λιώνουν και η ΓΣΕΕ να περιορίζεται σε λεκτικούς λεονταρισμούς του τύπου, «διαμηνύουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι οι εργαζόμενοι έχουν εξαντλήσει τα όρια αντοχής τους». Και μάλιστα εκτός όλων αυτών να μαθαίνει ότι ο Παναγόπουλος και το σινάφι των εργατοπατέρων τα κάνει πλακάκια με τους πλουτοκράτες να λιώσουν κυριολεκτικά τους εργάτες για να μπορούν οι καπιταλιστές να βλέπουν την κερδοφορία τους να απογειώνετε.

Και εντάξει, ο Παναγόπουλος και η ΓΣΕΕ είναι κολαούζοι της κυβέρνησης και των αφεντικών. Δεν αρκεί όμως αυτή η διαπίστωση. Το πιο κρίσιμο ζήτημα, σήμερα, είναι να βρει το αγωνιστικό και ταξικό εργατικό κίνημα δρόμους για την ενότητα, το συντονισμό και τη μετωπική πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την τρόικα. Να μπολιαστεί το αυθόρμητο κίνημα με το συνειδητό να επιλέξουμε μορφές πάλης που θα «πονέσουν» αφεντικά και πολιτικές μαριονέτες. Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση οι εργατικοί αγώνες μπορεί να είναι νικηφόροι.

κειμενο απο >>listonplace

Posted in: ΜΑΛΑΚΑΣ