Διάφορες ΜΚΟ μαζεύουν χρήματα για να φτιαχτεί ο δρόμος μεταξύ των τάδε χωριών στο Κογκό.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν οι ντόπιοι ζήτησαν τον δρόμο;
Στην τελική αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί υπάρχουν ακόμα φυλές που έχουν παραμείνει στο μοντέλο του κυνηγού-τροφοσυλλέκτη, και παρά την επαφή τους με τους δυτικούς, έχουν επιλέξει να παραμείνουν στην «πρωτόγονη» κατάστασή τους; Με τα τελετουργικά τους, την υψηλή θνησιμότητά τους, τις ασθένειές τους, τη δυσκολία ανεύρεσης της τροφής τους κλπ.
Υπάρχουν δύο βασικά πταίσματα σε όλη αυτή την ιστορία.
Το πρώτο είναι η υποκρισία. Προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα μίας κοινωνίας που ζει κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, που έχει διαφορετικές αντιλήψεις, ανάγκες και προβλήματα, χωρίς να έχουμε λύσει πρώτα τα δικά μας. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον άστεγο της Ινδονησίας, χωρίς να έχουμε καταφέρει να μην έχουμε άστεγους έξω από την πόρτα μας.
Προσπαθούμε να προσφέρουμε παιδεία σε κάποια απόμακρη φυλή της Ν. Αμερικής, χωρίς να έχουμε καταφέρει να παρέχουμε σωστή παιδεία στο ίδιο μας το σπίτι. Κοινώς, εμμένουμε σε μία ιεραποστολική νοοτροπία, κοιτώντας παρά πέρα, χωρίς να κοιτάμε πρώτα τα δικά μας χάλια. Φυσικά ο ντόπιος άστεγος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τον εξωτερικό. Αλλά, εστιάζοντας στο μακρινό αντί στο διπλανό, μήπως υποδηλώνουμε μία ανικανότητα να βοηθήσουμε ανθρώπους επί του πρακτέου; Μήπως τελικά δε νοιαζόμαστε και τόσο για τους άστεγους αλλά θέλουμε να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη στέλνοντας ένα ασήμαντο ποσό σε κάποια οργάνωση περίθαλψης αστέγων στο Τρέχαγύρευε;
ΠΗΓΗ>>ellinaki
.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν οι ντόπιοι ζήτησαν τον δρόμο;
Στην τελική αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί υπάρχουν ακόμα φυλές που έχουν παραμείνει στο μοντέλο του κυνηγού-τροφοσυλλέκτη, και παρά την επαφή τους με τους δυτικούς, έχουν επιλέξει να παραμείνουν στην «πρωτόγονη» κατάστασή τους; Με τα τελετουργικά τους, την υψηλή θνησιμότητά τους, τις ασθένειές τους, τη δυσκολία ανεύρεσης της τροφής τους κλπ.
Υπάρχουν δύο βασικά πταίσματα σε όλη αυτή την ιστορία.
Το πρώτο είναι η υποκρισία. Προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα μίας κοινωνίας που ζει κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, που έχει διαφορετικές αντιλήψεις, ανάγκες και προβλήματα, χωρίς να έχουμε λύσει πρώτα τα δικά μας. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον άστεγο της Ινδονησίας, χωρίς να έχουμε καταφέρει να μην έχουμε άστεγους έξω από την πόρτα μας.
Προσπαθούμε να προσφέρουμε παιδεία σε κάποια απόμακρη φυλή της Ν. Αμερικής, χωρίς να έχουμε καταφέρει να παρέχουμε σωστή παιδεία στο ίδιο μας το σπίτι. Κοινώς, εμμένουμε σε μία ιεραποστολική νοοτροπία, κοιτώντας παρά πέρα, χωρίς να κοιτάμε πρώτα τα δικά μας χάλια. Φυσικά ο ντόπιος άστεγος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τον εξωτερικό. Αλλά, εστιάζοντας στο μακρινό αντί στο διπλανό, μήπως υποδηλώνουμε μία ανικανότητα να βοηθήσουμε ανθρώπους επί του πρακτέου; Μήπως τελικά δε νοιαζόμαστε και τόσο για τους άστεγους αλλά θέλουμε να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη στέλνοντας ένα ασήμαντο ποσό σε κάποια οργάνωση περίθαλψης αστέγων στο Τρέχαγύρευε;
ΠΗΓΗ>>ellinaki
.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου