ΔΙΕΘΝΕΣΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΤΑΜΕΙΟΚΑΙΡΩΜΑΙΙΚΗΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΙΑ
Με σιωπή και μοιρολατρεία υποδέχθηκε ο λαός τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου τον ερχομό τού Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) ως τοποτηρητή του για την επόμενη δεκαετία. Ο κατά τα άλλα υπερπατριώτης και «εθνικά υπερήφανος» ρωμηολαός, που, όταν παίζει η Εθνική Ελλάδος, συνηθίζει να ξελαρυγγιάζεται στα γήπεδα και μπροστά στις οθόνες υψηλής ευκρίνειας, τώρα φαίνεται να έχει καταπιεί τη γλώσσα του.
Προφανώς αυτή η μουγκαμάρα τών, συνήθως λαλίστατων, ελληνόφωνων φελάχων, οφείλεται σε μαύρη άγνοια τού τί εστί μια «παρέμβαση» τού Δ.Ν.Τ., καθώς και σε μια αόριστη -χριστιανικού τύπου- ελπίδα, ότι, ίσως τελικά τα πράγματα να μην πάνε τόσο άσχημα στο μέλλον (όσο πήγαν για άλλους λαούς, οι οποίοι επίσης δέχθηκαν την «ευεργετική» παρέμβαση τού διεθνούς αυτού οργανισμού), αφού η Ελλάδα …ανήκει στην Ε.Ε.. Είναι δηλαδή η μουγκαμάρα αναμονής κάποιου, ο οποίος, παρά τα κακά του προαισθήματα, νιώθει παντελώς ανήμπορος να αντιδράσει και τού οποίου ο οργανισμός έχει αρχίσει να εκκρίνει αντανακλαστικά τό ψυχοθρησκευτικό ναρκωτικό της «ελπίδας».
Αργεντινή 2001:Η χώρα είχε υπαχθεί στη δικαιοδοσία του Δ.Ν.Τ. λόγω της διαφθοράς / διαπλοκής τού καθεστώτος (δηλαδή για τους ίδιους λόγους με την Ελλάδα). Ο αργεντίνικος λαός πήρε την κατάσταση στα χέρια του, εξεγέρθηκε με αξιομίμητη βιαιότητα (αλλά και ευρηματικότητα) και κυριολεκτικά εκπαραθύρωσε τους νταβατζήδες του Δ.Ν.Τ., αλλά και πολλούς από τους ντόπιους υπεύθυνους τής πτώχευσης. Επιπλέον, για τον λαό της Αργεντινής, τα γεγονότα αυτά αποτέλεσαν μια μοναδική ευκαιρία, όχι απλώς για να εξέλθει πρόσκαιρα από μια δύσκολη κατάσταση, αλλά για να αλλάξει ριζικά μερικές αρρωστημένες χρόνιες καταστάσεις στη χώρα του.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν αναμένεται να δούμε τέτοιες σκηνές αξιοπρέπειας από τον καρπαζοεισπράκτορα ρωμηολαό, αφού αυτός είναι παντελώς παραιτημένος από τη διεκδίκηση τού μέλλοντός του (δηλαδή τού μέλλοντος των ίδιων των παιδιών του, τα οποία πνίγει στα δακρυγόνα, ή τα δολοφονεί στον δρόμο σαν αδέσποτα σκυλιά), βυθισμένος στην εκούσια άγνοια και στην (χριστιανική) ελπίδα, υπερπατριώτης κουραδόμαγκας των γηπέδων, εθισμένος να εκτονώνει το (κοιλαράδικο) νταηλίκι του με κομματικά συνθήματα και κομματικά κατευθυνόμενες διαδηλώσεις , κουτοπόνηρος βολεψοκωλάκιας και υποκριτής, εκούσιο κορόιδο, που χάφτει πρόθυμα τις ελπίδες που τού πασσάρουν (για μεταξωτές κορδέλλες) οι ταγοί του, εν ολίγοις ένα χαμερπές σκουλήκι, που σχεδόν προκαλεί να το πατούν.
Για όσους είναι καλώς γνωστές οι δεδομένες ολέθριες επιπτώσεις μιάς παρέμβασης τού Δ.Ν.Τ. σε μια εθνική οικονομία, δεν έχει νόημα η αναπαραγωγή τής σχετικής προβλεψολογίας (ούτως ή άλλως οι συνέπειες για τους φελάχους θα είναι ανατριχιαστικότερες από κάθε πρόβλεψη).
Δεν μπορεί όμως, να μην παρατηρήσει κάποιος την εξόφθαλμη ομερτά των έμμισθων «αναλυτών» τών (ως γνωστόν, παντελώς κατευθυνομένων) Μ.Μ.Ε. τού προτεκτοράτου. Το καρτέλ ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων δρώντας συντονισμένα:
α. Οριοθετεί τα πλαίσια τού δημόσιου προβληματισμού με τέτοιον πονηρό τρόπο, ώστε η «παρέμβαση» τού Δ.Ν.Τ. να φαντάζει μοιρολατρικά ως μονόδρομος και ως πικρό φάρμακο, που «πρέπει» όμως, να χορηγηθεί.
β. Γι΄ αυτό αποσιωπεί όσο καλύτερα μπορεί τη μοναδική παράμετρο τού ζητήματος, η οποία (αν συζητηθεί ευρύτερα ως ενδεχόμενο) μπορεί να ανατινάξει όλη την καλοστημένη προπαγανδιστική σκευωρία περί τού δήθεν «αναπόφευκτου» τής παρέμβασης τού Δ.Ν.Τ.. Αναφερόμαστε φυσικά στην έξοδο του ελληνόφωνου προτεκτοράτου από τη νομισματική ζώνη του ευρώ.
Σε αυτά τα αυθαίρετα πλαίσια μιάς ολοφάνερα στημένης δημόσιας «συζήτησης», η παραμονή της χώρας στη νομισματική ζώνη του ευρώ θεωρείται θέσφατο πέραν πάσης αμφιβολίας, θέμα «ταμπού», στο οποίο απαγορεύεται να πηγαίνει το μυαλό μας, «ιερός λόγος» κ.λπ..
Όπως έχει επισημάνει τεκμηριωμένα με επιστολή του στην «Ελεύθερη Έρευνα» από το Τορόντο τού Καναδά ο πολιτικός σχολιστής, κ. Ηλίας Μπάκας (βλ. Νεοβυζαντινή κοινωνικοοικονομική κουλτούρα), η επιστροφή στη δραχμή (με μια καλοδεχούμενη νομισματική υποτίμησή της) θα έχει τις εξής ευεργετικές αλυσιδωτές επιπτώσεις: αύξηση των εξαγωγών («ανταγωνιστικότητα»), συνακόλουθη αύξηση τής απασχόλησης, αύξηση τής ζήτησης για απασχόληση και άρα πραγματική αύξηση τής τιμής τής εργασίας (μισθοί), αύξηση τής αγοραστικής δύναμης, δραστική ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, γενικότερη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Εμείς προσθέτουμε και μία επιπλέον: δραστικό περιορισμό τής κοινωνικής μάστιγας τής εγχώριας κερδοσκοπίας (αφού η πλασματική λογιστική είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη, χωρίς καμμία πραγματική οικονομική σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας με τις ευρωπαϊκές, έγινε αποκλειστικά και μόνο για εξυπηρέτηση των εγχωρίων κερδοσκόπων, ψευτοβιομηχάνων - εισαγωγέων, μεταπρατικών καρτέλ κ.ά.).
Όσο για τις αρνητικές επιπτώσεις μιάς εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη και επιστροφής στη δραχμή (άνοδος του πληθωρισμού και αύξηση τιμών των εισαγομένων προϊόντων), τις οποίες τόσο πολύ κραδαίνουν ως φόβητρο οι έμμισθοι «αναλυτές» τού καρτέλ τών Μ.Μ.Ε. τού προτεκτοράτου, δεν φαντάζουν και τόσο τρομερές μπροστά στα μόλις προαναφερθέντα οφέλη. O πληθωρισμός είναι ένα μέγεθος, που δεν έχει καμμία πραγματική επίπτωση στην πραγματική ζωή και χρησιμεύει μόνο ως σκιάχτρο για τον αδαή λαουτζίκο (ας πάει και 7%, ή 8% και λοιπόν τι έγινε; Θα μας κάνουν «ντα» οι… «αγορές»;).
Όσο για την αύξηση τών τιμών τών εισαγομένων προϊόντων, το πολύ-πολύ οι καλομαθημένοι νεοέλληνες να αλλάζουν αυτοκίνητο κάθε δέκα-δώδεκα χρόνια, αντί για κάθε τρία και κινητό τηλέφωνο κάθε τρία χρόνια, αντί για κάθε τρείς μήνες, όπως συμβαίνει σήμερα (εξ άλλου η αύξηση των τιμών των εισαγομένων θα αντισταθμιστεί από την αύξηση των μισθών, που θα υπάρξει στα θετικά). Πέραν αυτού είναι βέβαιο, ότι η μείωση των εισαγωγών θα βοηθήσει στην ανάπτυξη κάποιας εγχώριας βιομηχανίας (βλ. «επενδύσεις», «ανάπτυξη» και λοιπές αγαπημένες πιπίλες των «αναλυτών»), έστω και αγαθών «υποκαταστάτων» των εισαγομένων (π.χ. ανταλλακτικά για διάφορες συσκευές, όπως κινητά τηλέφωνα κ.ά.).
Αν οι, κατά κύριο λόγο ευεργετικές, συνέπειες μιάς ενδεχόμενης επιστροφής στη δραχμή γίνουν γνωστές στο ρωμηολαό, τότε αυτός θα έχει αποκτήσει πλέον έναν ρεαλιστικό στόχο, γύρω από τον οποίο θα μπορεί να δομήσει την (εκτονωτική και παντελώς άσκοπη έως τώρα) αντίδρασή του στην επίθεση, που δέχεται το (ήδη αστείο σε σχέση με των άλλων λαών της Ο.Ν.Ε.) βιοτικό του επίπεδο. Θα μπορέσει επίσης να βραχυκυκλώσει την περαιτέρω αναδιανομή τού εθνικού πλούτου, που, με την αφορμή της «οικονομικής κρίσης» διεξάγεται εις βάρος του και πίσω από την πλάτη του.
Πάντως οι μόνοι που φαίνονται να μην θέλουν έξοδο από το ευρώ είναι οι νεοέλληνες κερδοσκόποι και οι δωσίλογες νεοελληνικές κυβερνήσεις, που εγκαθιστούν στη διαχείριση της εξουσίας (και οι διάφοροι σφουγγοκωλάριοι «αναλυτές» τού καρτέλ τών εγχωρίων Μ.Μ.Ε.).
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος
20.4.2010
ΠΗΓΗ:freeinquiry.gr
